Sanne Ovaere verloor haar te vroeg geboren zoontje Nolan enkele dagen na zijn geboorte. Haar wereld stond stil en in de intens verdrietige maanden na zijn dood zocht ze naar sprankels van hoop. Ze las veel en ontdekte dat er erg weinig kinderboekjes over vroeggeboorte en stilgeboorte bestaan, zeker voor de allerkleinsten. “Ik begon stukjes tekst te schrijven die ik in mijn dromen voorlas aan een toekomstig kindje. Ik maakte een selectie van situaties, zowel belangrijke feestdagen als gewone momentjes, en probeerde heel eenvoudig te beschrijven hoe mijn kleine zoontje hier op zijn manier deel van uitmaakte: onzichtbaar voor de buitenwereld, maar steeds aanwezig in het gezin. Schrijven voor een toekomstig kindje over zijn/haar kleine grote broer gaf mij een beetje toekomstperspectief in die verwarrende en zwarte periode.”
Sanne vroeg haar vriendin Sofie Buydens, die na het overlijden van Nolan enkele schaapjes tekende als troost, of zij tekeningen bij haar teksten wilde maken. Sofie maakte tijdens haar studie ergotherapie voor het eerst kennis met het Schattige Schaap en liet het beestje achter op de notities van medestudenten. Inmiddels is het schaapje in haar omgeving een waar begrip: “Het schaapje staat naïef en verwonderd in het leven waardoor het een bepaalde ontroering veroorzaakt. De tekeningen zijn vaak herkenbaar, doch heel eenvoudig. Ik vind het belangrijk om met tekeningen mensen te ontroeren, één moment een glimlach op iemands gezicht toveren. Dat dit schaapje zo’n belangrijke rol kan vervullen tijdens een rouwproces vind ik uitermate bijzonder. Ik geniet van elke reactie, dat is meteen ook mijn motivatie om te blijven tekenen.”
